Er zijn CCU’s genoeg, maar dit team is waarom ik hier al 21 jaar werk
Hoe is het om te werken op de CCU van Franciscus? CCU-verpleegkundigen Marieke en Sudbha delen hun ervaringen: van de intensiteit van reanimaties tot het warme teamgevoel dat ervoor zorgt dat ze hier met plezier blijven. Een kijkje in het werk én het hart van de CCU.
Hoe zijn jullie op de CCU van Franciscus terechtgekomen?
Marieke: ‘Op 1 januari 2000 ben ik hier, toen nog het SFG, binnengewandeld. Ik had bij verschillende ziekenhuizen gesolliciteerd en was overal aangenomen, maar ik koos bewust voor Franciscus. De sfeer voelde meteen goed, dus ik had de juiste keuze gemaakt. Ik ben begonnen op de Chirurgie en startte in 2003 met de IC-opleiding. Als onderdeel van die opleiding liep ik vijf maanden stage op de CCU.’
Sudbha: ‘Ik deed de minor acute zorg tijdens mijn hbo-V en mocht hier stage lopen en daarna mijn afstudeerstage doen. Er werd me aangeboden om de opleiding tot CCU-verpleegkundige te starten, en zo is het balletje gaan rollen. Ik heb een paar maanden voorgewerkt op de Cardiologie en ben in 2024 gestart met de opleiding. Inmiddels ben ik gediplomeerd.’
Waarom hebben jullie gekozen voor de CCU?
Marieke: ‘Tijdens mijn stage kwam ik terecht in een warm bad. Ook het specialisme vond ik heel boeiend en leuk. Toen ben ik in gesprek gegaan met mijn leidinggevende en heb ik er uiteindelijk voor gekozen om op de CCU te blijven en daar mijn opleiding af te ronden. Ik werk nu 21 jaar op de CCU en heb er nog geen dag spijt van gehad.’
Sudbha: ‘Het hart is zo’n fascinerend en veelzijdig orgaan. De ziektebeelden zijn interessant, en als verpleegkundige kun je echt iets betekenen. Wat ik hier fijn vind, is dat je op deze afdeling ook ruimte hebt voor het psychosociale stuk: écht luisteren naar patiënten.’
Wat maakt Franciscus een fijne werkplek?
Marieke: ‘Het ziekenhuis is qua formaat precies goed: niet te groot, maar ook niet te klein. Er hangt een familiaire sfeer die ervoor zorgt dat ik hier nog altijd met plezier werk. Daarnaast worden er leuke dingen georganiseerd voor het personeel. En je kunt meedenken en anticiperen in werkgroepen. Zo ben ik betrokken bij scholing en toets ik voorbehouden handelingen af.’
Het team is flexibel en iedereen denkt met elkaar mee. Dat maakt het werken hier extra fijn.
Wat heeft je verrast aan het werk op de CCU?
Sudbha: ‘Dat je onderdeel bent van het reanimatieteam. Dat wist ik niet van tevoren. Als je die dienst hebt, draag je de reanimatiepieper en ben je verantwoordelijk voor de ‘C’ van het ABCDE-principe. Je wordt dan opgeroepen als er gereanimeerd moet worden. Spannend, want jij draagt als enige de pieper. Gelukkig is er altijd iemand op de afdeling die tijd heeft om mee te gaan.’
Hoe zit het met afwisseling in je werk?
Marieke: ‘Op de Eerste Hart Hulp heb je meer kort contact. Daar beoordeel je patiënten en zie je ze komen en gaan. Dat is heel dynamisch. Op de CCU is het juist heel waardevol dat je meer continuïteit van zorg hebt en patiënten echt kunt begeleiden. Niet alleen de verpleegkundige zorg, maar ook de psychosociale begeleiding. De verschillende taken verdelen we in samenspraak bij de dagstart: wie draagt de reanimatiepieper, wie doet de EHH en wie is de ‘teamoudste’ van die dag. Tot slot kun je, als je het leuk vindt, ingewerkt worden op de catheterisatiekamer. Dan kun je hier ook ingedeeld worden.’
Hoe ziet het rooster eruit op de CCU?
Sudbha: ‘We doen aan zelf roosteren. Je krijgt eerst twee weken de tijd om je eigen wensrooster te maken. Daarna heb je met het team vier weken om het rooster samen rond te maken. Vervolgens kijkt de roosteraar er nog naar, maar meestal zijn er dan nog maar minimale aanpassingen nodig. Het rooster ligt dan voor twee à drie maanden vast. En als er tussendoor iets wijzigt, is ruilen vrijwel altijd mogelijk. Het team is flexibel en iedereen denkt met elkaar mee. Dat maakt het werken hier extra fijn.’
Reanimaties vergeet je nooit meer. Het zijn intense momenten waarop iedereen alles geeft.
Wat is het meest indrukwekkende dat je hebt meegemaakt?
Marieke: ‘De reanimaties, de intense stervensbegeleiding, de bijzondere band met sommige patiënten… maar ook de teamspirit. Dat maakt voor mij het verschil. Er zijn CCU’s genoeg, maar dit team is waarom ik hier al 21 jaar werk.’
Sudbha: ‘Een patiënt uit Syrië is me altijd bijgebleven. Hij was gevlucht, had hartfalen én een bacterie op zijn hartklep. Hij was zo ziek, maar gaf niet op. Zo’n vechter. En reanimaties vergeet je nooit meer. Ik weet precies wie, wat, waar. Het zijn intense momenten waarop iedereen alles geeft.’
Hoe zou je het team omschrijven?
Sudbha: ‘Knus, betrokken en veel humor.’
Marieke: ‘Ook gezelligheid, want we doen veel leuke dingen samen. Eén keer per jaar organiseren de cardiologen bijvoorbeeld een cardiofeest, samen met de mensen van de röntgen, omdat we ook veel samenwerken op de catheterisatiekamer. We gaan soms uit eten en vieren jubilea, altijd met een gezellige groep. Je mag overal bij aansluiten, maar niets is verplicht.’
Tot slot: welk advies geef je een nieuwe collega?
Sudbha: ‘Voor leerlingen: laat het op je afkomen. Zeker tijdens de opleiding denk je misschien: komt het ooit goed? Maar je groeit erin. Je krijgt handvatten, maar leert het vak pas echt ná je diplomering. Net als bij autorijden. En voor CCU-verpleegkundigen die al gediplomeerd zijn: in een perifeer ziekenhuis zoals dit kun je laagdrempelig samenwerken met alle disciplines. Iedereen is benaderbaar en betrokken. Dat werkt heel fijn.’
Marieke: ‘Gewoon doen! Het is een leuke afdeling, met een mooi specialisme én een goed ziekenhuis. Ik zit hier niet voor niets al 21 jaar.’